Een projectmanager richt zich op het korte termijn resultaat in termen van geld en tijd en een architect op de kwaliteit op de lange termijn. Of is dit een te simpele benadering?
Ik denk dat dit zeker een risico is. Iedereen kan in een reflex gaan leunen op waar je primair op wordt aangesproken; de projectmanager op de projectkaders en de architect op de toekomstvaste samenhang der dingen. Daarom is het zo belangrijk om de projectkaders heel scherp en in samenspraak op te stellen. Een projectmanager is zeer gebaat bij een breed draagvlak en dat wordt bereikt door alle belanghebbenden te betrekken bij het vaststellen van de projectkaders. De architect kan (moet) daar bij helpen, bijvoorbeeld door als (mede)auteur het projectplan op te stellen of door zelf als projectmanager op te treden. Symbiose betekent in de oorspronkelijke betekenis: het langdurig samenleven van twee of meer organismen van verschillende soorten waarbij de samenleving voor ten minste een van de organismen gunstig of zelfs noodzakelijk is. Er bestaan drie typen van symbiose: mutualisme, commensalisme en parasitisme. We opteren natuurlijk het liefst voor het mutualisme waar beide soorten voordeel van de symbiose ondervinden of anders voor het commensalisme waar één van beide soorten voordeel en de ander geen nadeel ondervindt. Voorkomen moet worden dat er eigenlijk een parasitaire samenwerking ontstaat: de architect wordt alleen bij de start betrokken en heeft geen middelen om gedurende het project bij te sturen (wat vaak nodig is vanwege nieuwe ontwikkelingen en inzichten).